एकदा एका गावात राम आणि श्याम नावाचे दोन जिवलग मित्र राहत होते. दोघेही नेहमी एकत्र फिरायचे, जेवायचे आणि एकमेकांवर जीव लावायचे. त्यांनी एकमेकांना वचन दिलं होतं — “आम्ही कोणत्याही संकटात एकमेकांची साथ कधीही सोडणार नाही!”
एके दिवशी दोघांनी जंगलात एकत्र प्रवास करण्याचं ठरवलं. सकाळी लवकर ते जंगलाच्या दिशेने निघाले. वातावरण आल्हाददायक होतं. पक्ष्यांचे मंजुळ आवाज, झाडांची सळसळ आणि हिरवाईने भरलेले रस्ते — सगळं काही शांत वाटत होतं.
🐻 अस्वलाचा अचानक हल्ला:
जंगलाच्या मधोमध जात असतानाच अचानक झाडीतून एक भयंकर मोठं अस्वल त्यांच्या दिशेने धावत आलं! ते दोघं खूप घाबरले.
राम, जो थोडा चपळ होता, पटकन जवळच्या झाडावर चढला. पण श्यामला झाडावर चढता आलं नाही. तो जमिनीवर एकटाच उरला.
श्याम खूप घाबरला. पण त्याला आठवलं की कुणीतरी सांगितलं होतं – “अस्वल मरणाऱ्यांना स्पर्श करत नाही.”
तो लगेच जमिनीवर झोपून गेला आणि श्वास थांबवल्याप्रमाणे निश्चल झाला.
🐻 अस्वलाचं वर्तन आणि मित्राची फसवणूक:
अस्वल त्याच्याजवळ आलं, त्याचा चेहरा हुंगून पाहिला, पण तो काहीच हालचाल करत नव्हता. अस्वलाला वाटलं की तो मेलेला आहे आणि ते तिथून निघून गेलं.
राम हे सर्व झाडावरून पाहत होता. अस्वल निघून गेल्यावर तो खाली उतरला. त्याने हसत विचारलं,
“अरे, त्या अस्वलाने तुझ्या कानात काय कुजबुजलं?”
श्यामने गंभीरपणे उत्तर दिलं,
“त्याने सांगितलं की संकटाच्या वेळी जो मित्र आपली साथ सोडतो, त्याच्यावर कधीही विश्वास ठेवू नको!”
राम खजील झाला. त्याला आपल्या चुकीची जाणीव झाली.
🌟 तात्पर्य (Moral of the Story):
संकटात साथ देणारा खरा मित्र असतो. शब्दांनी नव्हे, तर कृतीने मैत्रीची ओळख पटते.