एकदा एका घनदाट जंगलात एक ससा आणि एक कासव राहत होते. ससा फारच वेगवान होता आणि त्याला आपल्या वेगाचा खूप गर्व होता. तो नेहमी इतर प्राण्यांना सांगायचा, “माझ्यासारखा धावपटू या जंगलात कोणीच नाही!”
कासव अत्यंत शांत आणि संयमी स्वभावाचा होता. सशाच्या गर्विष्ठ वागणुकीकडे तो दुर्लक्ष करत असे. पण एक दिवस सशाने थोडेसे चिडून कासवाला म्हणाले,
“अरे कासवा, तुला चालत चालत संध्याकाळ होईल, मी तर सकाळीच परत येईन!”
कासवाने हसत उत्तर दिलं,
“वेग महत्त्वाचा असतोच, पण सातत्य त्याहून महत्त्वाचं असतं.”
सशाला हे ऐकून राग आला आणि त्याने कासवाला शर्यतीसाठी आव्हान दिलं.
🏁 शर्यत सुरु होते:
संपूर्ण जंगलात बातमी पसरली की ससा आणि कासव यांच्यात शर्यत होणार! सर्व प्राणी एकत्र जमले. शर्यतीचा मार्ग ठरवण्यात आला आणि शर्यत सुरु झाली.
ससा वाऱ्याच्या वेगाने पुढे निघाला. काही अंतर गेल्यावर त्याला वाटलं, “हा कासव अजून बराच मागे आहे. जरा झोप घेऊनच पुढे जावं.”
तो एका झाडाखाली निजला.
कासव मात्र संथगतीने, पण थांबून न राहता चालत राहिला. वेळ लागला, पण त्याने झोपलेला ससा ओलांडून पुढे गेलं.
ससा झोपेतून जागा झाला, तेव्हा त्याने पाहिलं की कासव अंतिम टप्प्यावर पोहोचलेलं आहे. तो वेगाने धावत गेला, पण तोपर्यंत उशीर झाला होता.
सगळ्या प्राण्यांनी टाळ्या वाजवून कासवाचं स्वागत केलं. सशाला आपल्या अहंकाराची लाज वाटली. त्याने कासवाची माफी मागितली.
🌟 तात्पर्य (Moral of the Story):
सतत प्रयत्न करणारा आणि संयम राखणारा व्यक्ती शेवटी यशस्वी होतो. गर्वाचा अंत नेहमीच वाईट होतो.